Ik lag nog in bed en hoefde nog niet op te staan, A. is bij zijn vader en ik heb de hele dag om te doen wat ik wil. Het plan gisteren voor vandaag was schilderen.
Een stem zei: Sta maar op. Ik protesteerde dat het nog vroeg was en ik lekker kon blijven liggen. De stem herhaalde kalm, sta maar op. De stem hoorde ik niet met mijn oren maar het is iets heel subtiels in mijn buik, iets boven mijn tweede chakra. Het is net als de beelden die ik krijg, ik zie ze niet met mijn ogen maar weet ze, ik weet niet waar dat zit eigenlijk. De stem is niet van een man of van een vrouw. Dus na een paar keer het horen van de stem ben ik dan toch maar op gestaan en dan groet ik eerst de hondjes want zij wachten op mij. Daarna vroeg ik; en wat moet ik nu doen. De stem zei: ga maar naar de wc. Ik dacht, ik hoef niet maar ok. De stem zei: Scheur nu een blaadje van je kalender ( van Toon Hermans):
De dag
Wij vullen de dagen van ons leven in door
allerlei dingen te doen. Dat is best, maar wij
moeten wel uitkijken dat wij daarbij de dag zelf
niet over het hoofd zien. De dag is een geschenk.
Eerst komt het geschenk, en dan pas zie je wat
je ermee kunt doen.
De stem zei: Ga zitten en schrijf dit op.
Nu moet ik opnieuw aan de stem vragen wat ik kan doen. O, nu ik dit schrijf, in het bijzondere boek de Ziener van Lars Muhl zegt de ziener dat het universum wacht op ons teken: We zeggen:`Ik Ben aanwezig, Ik Ben beschikbaar, wat kan ik doen?`En dan gaat het universum met ons werken. Ik heb dat gisteren van binnen alsmaar herhaald en vanochtend toen ik wakker werd ook. Dus hier is misschien al de reactie van het universum. Voordat ik de wc-opdracht kreeg, kreeg ik niet direct antwoord op mijn vraag, ik moest even blijven wachten. Nu, wanneer ik vraag wat kan ik doen? Zie ik licht in mijn buik komen en van daaruit worden vormen geboren, die de wereld in gaan.
Nu krijg ik op mijn vraag het antwoord dat ik dit op mijn blog moet zetten en dat daarom dus mijn website de lucht in moet. Al is hij verre van perfect.
Reactie schrijven