Ik houd van Stilte. Met een grote S. Niet alleen de stilte van het ontbreken van geluid, maar ook de stilte van het ontbreken van een plan. De stilte in de ruimte van de tijd. Een lege dag, een leeg canvas om iets moois van te maken. Geen afspraken. Geen doel. Ik houd van alleen zijn, ik houd van alleen wonen, ik houd van de diepe stilte van het niets waarvan je niet weet wanneer het ophoudt. Ik creëer zoveel mogelijk stilte en leegte, ruimte in mijn leven. Dat is wat ik het liefst maak en beleef. Dat is mijn kunst.
De stilte kan de leegte vullen met haar aanwezigheid. De eerste keer dat ik dat werkelijk voelde was toen ik de oefening deed van Matt Kahn. Zijn simpele opdracht is: vertraag 15 procent. Ik snapte precies wat die 15 procent dan moest zijn, hoeveel dat dan is. Dat was best vreemd. Ik ging dus langzamer handelen, niet rap richting voordeur met een plan maar leerde door oefening luisteren met innerlijke oren en voelen met innerlijke zintuigen. Het wonder dat daarbij gebeurt is dat jouw (veel bevochten, maar beter mee vriendschap sluitende) ego een stapje terug doet en haar plannen en beweegredenen afremt. En dan wordt het pas echt mooi: Op je af gestapt komt de ruimte om je heen, het Leven waar alles in besloten ligt. Zij komt een beetje tegen je aan hangen, stel je een zachte wolk voor die je tegen je huid aanvoelt. Ze fluistert je in welke beweging nu het meest van pas zou komen, het hoogst haalbare van dit moment. Dat mogen ontspannen passen, vol van leven richting de afwas zijn. Vol gratie en volheid. In die volheid kun je met je innerlijke ogen een wereld zien schemeren die niet helemaal te duiden is. Er bewegen mensen in een energetische ruimte. Alsof er een deur in je ruimte zit waarachter nog een hele wereld schuil gaat.
Dan kan ik de fysieke deur uit en mezelf als schone lei, rustend in mezelf, aan de wereld aanbieden, aan mijn vrienden en geliefden. Aan het leven.
Reactie schrijven